Als de wereld om ons heen voor de meeste zoogdieren zwart en wit is, dan ziet een persoon die in alle verschillende kleuren en tinten. We komen elke dag een veelkleurig palet tegen als we kijken naar groen gebladerte, blauwe luchten, gele zonsopkomsten en roze zonsondergangen. Het vermogen om de ene kleur van de andere te onderscheiden is noodzakelijk voor ons in het dagelijks leven, bijvoorbeeld om de weg over te steken bij een stoplicht, of om een warmwaterkraan niet te verwarren met een koude kraan.
Een korte geschiedenis van kleurentheorie
Voor het eerst werd de theorie van kleuren beschreven door de oude Grieken, die erin slaagden hun belangrijkste essentie te begrijpen - zich in het interval tussen licht en duisternis bevinden. In het oude Griekenland werden de hoofdkleuren niet beschouwd als 7 (zoals vandaag), maar slechts 4 - overeenkomend met de elementen: vuur, water, lucht en aarde. Duisternis werd door de Grieken al niet als een kleur beschouwd, maar als de volledige afwezigheid ervan, wat volledig in overeenstemming is met de moderne theorie.
Isaac Newton ontleedde licht in 7 kleuren (rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo en violet) in 1704. Hij was de eerste die een analogie maakte tussen de lichtstroom en het geluidsoctaaf, en stelde vast dat de eerste kleur in het spectrum verwijst naar de laatste (in intensiteit) in een verhouding van 1:2.
In 1810 schilderde Johann Wolfgang von Goethe in zijn boek The Theory of Color (Zur Farbenlehre) een kleurencirkel af van drie primaire kleuren - rood, blauw en geel, op de kruising waarvan er drie extra waren - oranje, groen en paars. Het was Goethe die als eerste de theorie naar voren bracht dat met een bepaald mengsel elke tint kan worden gecreëerd uit de drie belangrijkste - rood, geel en blauw.
Het onderzoek naar het lichtspectrum ging door en in 1839 creëerde Michel Eugene Chevreul een kleurenhelft met een nabeeldeffect. Het ligt in het feit dat als je lang naar het groene deel van het palet kijkt en dan naar het witte deel kijkt, het subjectief roodachtig zal lijken. Dit komt door de vermoeidheid van de oogreceptoren die het groene deel van het spectrum opvangen.
Het moderne HSV-kleurenmodel, gebruikt op alle digitale displays, verscheen aan het begin van de 20e eeuw dankzij de kunstenaar Albert Henry Munsell. Vervolgens werd het gepresenteerd in de vorm van een "Munsell-boom", waarbij de definitie van kleuren en tinten afhing van ruimtelijke coördinaten (de assen van helderheid en verzadiging).
Interessante feiten
- Statistisch gezien is blauw de favoriete kleur ter wereld. Het is geliefd bij 40% van de mensen en helpt volgens wetenschappers om het zenuwstelsel te kalmeren.
- Meubels en decoratie in horecagelegenheden hebben meestal een gele en oranje kleur. Deze kleuren, mits goed verlicht, maken het eten niet alleen smakelijker, maar bevorderen ook de aanmaak van maagsap.
- Roze tinten hebben het gunstigste effect op de menselijke psyche. Ze kalmeren de zenuwen, verminderen het niveau van agressie en stress. Daarom wordt roze vaak gebruikt in de inrichting van penitentiaire inrichtingen, weeshuizen, scholen en andere sociale voorzieningen.
- De meest onaangename tint voor het menselijk oog is Pantone 448 C (volgens de internationale classificatie), ook wel bekend als 'de lelijkste kleur ter wereld'. Visueel oogt het als een mengeling van uitwerpselen en moerasbrij, en roept het de meest nare associaties op. Deze functie wordt actief gebruikt in Australië, waar sigarettenpakjes worden gekleurd in Pantone 448 C-tint, wat al heeft geleid tot een merkbare afname van de vraag naar tabaksproducten.
- Met pensioen gaf Emerson Moser, Crayola's belangrijkste waskrijtvormer, na 37 jaar toe dat hij kleurenblind was en geen kleuren kon onderscheiden.
- Het menselijk oog kan vele tinten groen onderscheiden en het is deze kleur die in alle nachtkijkers wordt gebruikt.
- Eigenlijk zijn de zonnestralen puur wit. De atmosfeer van de aarde, die de lichtstroom breekt, maakt ze geel.
- Gele markeringen komen het meest voor, omdat ze geen schaduw creëren bij het kopiëren.
Samenvattend is het vermeldenswaard dat volgens de kwantumtheorie van Planck licht een stroom is van ondeelbare delen van energie: quanta en fotonen. In 1900 werd deze theorie revolutionair voor de wetenschap, maar tegenwoordig wordt er ook het corpusculaire-golf-dualisme aan toegevoegd. Dat wil zeggen, licht kan niet alleen een stroom van elementaire kwantumdeeltjes zijn, maar ook een golf met elektromagnetische eigenschappen.
Het is de lengte van elektromagnetische lichtgolven die bepaalt welke kleur we zien: van paars (400 millimicron) tot rood (700 millimicron). Het menselijk oog kan alleen kleuren onderscheiden in dit bereik - van 400 tot 700 micron. Het is opmerkelijk dat objecten / objecten zelf geen kleur hebben, en dit gevoel is subjectief. Dus als we een rode roos zien, betekent dit alleen dat de moleculaire structuur alle lichte elektromagnetische golven absorbeert, behalve het rode spectrum, dat erdoor wordt gereflecteerd en door ons gezichtsvermogen wordt opgevangen.
